Ο Μήτσος Παπανικολάου (Ύδρα, 1900 - 1943) ήταν Έλληνας ποιητής του μεσοπολέμου. Γεννήθηκε στην Ύδρα από μικρός όμως εγκαταστάθηκε στον Πειραιά μαζί με την οικογένεια του. Τελειώνοντας το γυμνάσιο άρχισε να γράφει ποιήματα που δημοσίευε στο περιοδικό του Γρηγόριου Ξενόπουλου Η διάπλασις των Παίδων. Έγινε δημοσιογράφος και σύντομα αρχισυντάκτης και διευθυντής στο περιοδικό Μπουκέτο.

Το μεγάλο του πάθος ήταν οι μεταφράσεις, μεταξύ των οποίων ποιήματα του Πωλ Βαλερύ, του Σαρλ Μπωντλαίρ, του Μιλόζ, του Πολ Βερλαίν, του Γκυγιώμ Απολλιναίρ και άλλων. Ασχολήθηκε επίσης με την κριτική και το δοκίμιο. Το ποιητικό του έργο είναι μικρό σε ποσότητα. Πρόκειται για 50 περίπου ποιήματα γεμάτα νοσταλγία για τη χαμένη πρώτη νιότη και γραμμένα με τη τεχνοτροπία του συμβολισμού. Τα ποιήματα αυτά εκδόθηκαν για πρώτη φορά σε τόμο το 1966.

Ο Παπανικολάου ήταν, όπως ο φίλος του Ναπολέων Λαπαθιώτης, χρήστης ναρκωτικών. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος και η κατοχή, δεν μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος του και έτσι ξεπούλησε όλα τα πολύτιμα βιβλία του και άλλα πράγματα, που φύλαγε για χρόνια, και εγκαταστάθηκε σε ένα φτωχό δωμάτιο στην Κοκκινιά. Στο δωμάτιο αυτό ζούσε σε άθλιες συνθήκες γι' αυτό οι φίλοι του φρόντισαν να τον βάλουν στο δημόσιο Ψυχιατρείο. Εκεί πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών.

Δημοσιευμένα ποιήματά του υπάρχουν στα περιοδικά 'Διάπλαση των παίδων', 'Βωμός', 'Νεοελληνική Λογοτεχνία', 'Νέα Εστία', 'Μπουκέτο' κ.ά. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από το συγκρότημα Domenica, τον τραγουδοποιό Γιώργο Κωστογιώργη και την συνθέτρια Μάρθα Μεναχέμ.