Στη συλλογή δοκιμίων Δεκτικά Σώματα, ο Leo Bersani στοχάζεται πάνω στη θεμελιώδη λειτουργία του σώματος: τη δεκτικότητά του. Εισπνοή και εκπνοή, λήψη τροφής και αποβολή, ύπνος και εγρήγορση. Αυτός ο διπλός ρυθμός του σώματος, όπως τον ονομάζει, καθορίζει τη σχέση μας με τον κόσμο και τους άλλους από τη στιγμή της γέννησής μας. Ποιες είναι οι ηθικές, κοινωνικές, αισθητικές και οντολογικές συνέπειες αυτής της δεκτικότητας; Είμαστε πράγματι πάντοτε εκτεθειμένοι, όπως υποστηρίζει η ψυχανάλυση, στον κίνδυνο να παραβιαστεί η μεμβράνη του σώματός μας και να πληγεί η ακεραιότητά μας; Ή μήπως αυτή η δεκτικότητα μπορεί να μετατραπεί σε έναν νέο τρόπο συνύπαρξης, πέρα από τη βιαιότητα που χαρακτηρίζει το συγκρουσιακό μοντέλο των σχέσεων υποκειμένου και αντικειμένου, σώματος και εξωτερικού κόσμου, σεξουαλικότητας και απόλαυσης, το οποίο έχει κυριαρχήσει στη Δυτική φιλοσοφία και την ψυχαναλυτική θεωρία; Μέσα από τη δημιουργική συνάντησή του με τους Φουκώ, Σλότερνταϊκ και Φρόιντ αλλά και με το έργο σκηνοθετών όπως ο Παζολίνι, ο Λαρς φον Τρίερ και ο Μπρούνο Ντυμόν, ο Bersani αναζητά «νέους τρόπους σχετίζεσθαι», γραμμές φυγής που ανατρέπουν με καλλιτεχνικά και θεωρητικά μέσα τις άρρητες παραδοχές που έχουμε για τη σύλληψη του σώματος, της υποκειμενικότητας και του σχετίζεσθαι. Ο συναρπαστικός και ιδιάζοντας στοχασμός του ανατέμνει τα πεδία της φιλοσοφίας, της λογοτεχνικής κριτικής, του φιλμ και της ψυχανάλυσης, βρίσκοντας αναπάντεχα σημεία σύγκλισης μεταξύ τους.