«Ο πόνος της σάρκας κάποτε υποχωρεί, το σώμα βρίσκει τον τρόπο να ιαθεί, να αναδομηθεί, να αποβάλει, φερ’ ειπείν, μια σφαίρα που έχει καρφωθεί στο κόκκαλο ή να την περιχαρακώσει, να την απομονώσει. Κάποια στιγμή τα νεύρα παύουν να πάλλονται ή αποκόπτονται και, πλέον, δεν πονάς ή μπορεί και να συνηθίσεις το τριβέλισμά τους κι έτσι μαθαίνεις να τα αγνοείς. Τι γίνεται όμως με τον πόνο της ψυχής, πώς να τον ημερέψεις, να τον αγνοήσεις, πώς να τον ξεφωλιάσεις από τα σωθικά σου; Δεν έχει νεύρα η ψυχή, ούτε και μαριονέτα είναι για να κόψεις τα σχοινιά της και να την πετάξεις στα σκουπίδια∙ η ψυχή δεν καθυποτάσσεται, δεν εντέλλεται, δεν αποκόπτεται, παρά μόνο, σαν πιστός αχθοφόρος, μεταφέρει τις αποσκευές σου. Αποσκευές που, όσο κι αν θες να απαλλαγείς από εκείνες, να κάνεις πως τις ξεχνάς, δήθεν, σε κάποιον σταθμό, σε ένα βαγόνι τρένου ή σε λεωφορείο, τόσο εκείνες προσκολλώνται πάνω σου, σε ακολουθούν ως το τέλος του ταξιδιού∙ αν υπάρχει ποτέ τέλος»