Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αποπροσανατολισμένος. Οι σχέσεις του ψυχρές, απόμακρες, προβληματικές. Απομακρυσμένος από τον Πανάγαθο Δημιουργό του, στερεί τον εαυτό του από το θείο φως και την αληθινή ελευθερία. Αντί γι’ αυτά, γεμίζει τον εσωτερικό του κόσμο με άγχη και στεναχώριες, γυρνώντας χαμένος μέσα στον λαβύρινθο ενός φαύλου πνευματικού κύκλου, προσπαθώντας να βρει διέξοδο σε πρόσκαιρες, ψεύτικες χαρές – οι οποίες μάταια αδυνατούν να καλύψουν το κενό της ψυχής του. Μέσα στη σύγχυση αυτή, οφείλουμε να καταπιανόμαστε αδιαλείπτως με το έργο της προσευχής, διότι εκείνη αποτελεί τη γέφυρα φωτός που ενώνει τη γη με τον ουρανό, ελκύοντας το έλεος και το φως του Θεού, ώστε να πορευόμαστε με ταπείνωση, διάκριση, καθαρότητα και αγάπη.