Έτσι όπως έχουμε φτιάξει την ζωή μας σήμερα δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα ένας πατέρας ή μια μητέρα να θρηνεί για τον πρόωρο θάνατο του παιδιού του. Και αυτό όλο συμβαίνει διότι με τον πρόωρο θάνατο των παιδιών τους οι άτυχοι γονείς μένουν ξεκρέμαστοι μέσα στην ζωή, μένουν δηλαδή υπαρξιακά ορφανοί. Διότι αυτό που τους έδινε δύναμη να αντέχουν την καθημερινή τους αυτοθυσία ήταν το μέλλον, η πρόοδος των παιδιών τους και εντέλει αυτή η περιβόητη αποκατάστασή τους. Όταν συμβεί κάτι τέτοιο από ένα ατύχημα, το πένθος και η θλίψη τους τους ανυψώνει σε έναν μετεωρισμό ανυπαρξίας γιατί πραγματικά δεν βλέπουν τον λόγο να συνεχίσουν την ζωή τους. Οι χρυσοθήρες όμως της πολιτικής οσμίζονται ότι πίσω από αυτό το αδιέξοδο των ριζικά τεθλιμένων γονιών κρύβεται ένας θησαυρός που αν τον εξαργυρώσουν εγκαίρως θα κατακτήσουν την εξουσία. Εφορμούν λοιπόν επί των πάντων παντοιοτρόπως, αδιαφορώντας για τα δεινά που μπορούν να ξεσπάσουν στην χώρα από αυτή την σύμβραση. Αλλά τι γνώμη έχουν οι νεκροί νέοι για όλες αυτές τις καταστάσεις;