Η νέα ποιητική συλλογή της Διώνης Δημητριάδου, Αδώνιδος κήποι, εγγράφεται σε μια μακρά παράδοση ποιημάτων που στοχάζονται πάνω στη φθορά και στη μεταμόρφωση. Ο τίτλος της συλλογής, δανεισμένος από το αρχαίο έθιμο των “κήπων του Άδωνη”, υπογραμμίζει τη σημασία και το βάρος του εφήμερου, την ομορφιά των φυτών που βλασταίνουν, ανθίζουν και μαραίνονται μέσα σε λίγες μέρες, αναπαριστώντας τον σύντομο κύκλο της ζωής και του θανάτου. >>>
Η φράση «κήποι του Άδωνη», που επέλεξε η Διώνη Δημητριάδου για τίτλο του νέου της ποιητικού βιβλίου (ελαφρώς παραλλαγμένο: Αδώνιδος κήποι), αναφέρεται σε ένα, μάλλον άγνωστο σήμερα, αρχαιοελληνικό έθιμο, σύμφωνα με το οποίο καλλιεργούνταν φυτά σε πήλινες γλάστρες ή δοχεία, προς τιμήν του μυθικού Άδωνη. Επρόκειτο, βασικά, για μικρά πιατάκια μέσα στα οποία έσπερναν φακή που γεννιόταν, αναπτυσσόταν και, έπειτα από λίγες μέρες, πέθαινε συμβολίζοντας έτσι το εφήμερο και βιαστικό πέρασμα της μορφής του Άδωνη από τη ζωή. >>>
Πώς να αναμετρηθείς με το τέρας; Πώς να μιλήσεις τα αμίλητα; Και ποιος ο αρμόδιος; Η βιολογία; Η φυσική; Η ιατρική; Η θεολογία; Μήπως η ποίηση;
Αλλά επανερχόμενη κι η διερώτηση για την ποιητική εμμονή γύρω απ’ το θέμα. >>>
