Και δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μόνο ένας ύμνος στον θεό Έρωτα̇ «τα μάτια του, τα χείλη του, τα χέρια του…» Μα αν αποζητάς το ασφαλές λιμάνι, Συνοδοιπόρε, σε συμβουλεύω να μην μπαρκάρεις ποτέ. Επειδή, την ίδια τη στιγμή που θα ορκιστείς στον Έρωτα να πλεύσεις στα νερά του, την ίδια τη στιγμή που θα θελήσεις να ανοίξεις ολάνθιστη την καρδιά στο φως του, να ξέρεις πως αφήνεις το σκοτάδι να μπει κι αυτό. Επειδή, το μόνο βέβαιο, το μόνο αναπόδραστο, από τη στιγμή της γέννησης, είναι ο θάνατος. Συνοδοιπόρε! Φευ! Κλείσε τα αυτιά σου. Μη μ΄ ακούς. Πάψε να με διαβάζεις! Λόγια μιας γερόντισσας είναι. Πολυκαιρισμένα, κιτρινισμένα λόγια. Συνοδοιπόρε! Αλίμονο! Τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια. Δεμένα στις αλυσίδες τους. Μ΄ακούς τώρα; Μ΄ακούς; Τ α ξ ί δ ε ψ ε! Όσο έχεις κουπιά, τ α ξ ί δ ε ψ ε.

“Μέγα το της θαλάσσης κράτος” Περικλής, Αρχαίος Αθηναίος ηγέτης (495 – 429 π.Χ.)