Κάθε ποίημα και μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση στον έρωτα, μια υπόσχεση στις γυναίκες. Στις γυναίκες που τόλμησαν, αλλά και σ’ εκείνες που δεν τις άφησαν να τολμήσουν. Μια υπόσχεση στη θάλασσα, σ’ εκείνη την απέραντη θάλασσα που κρύβουμε μέσα μας οι άνθρωποι.
Σ’ έναν κόσμο που διαρκώς σκοτεινιάζει, που απομακρύνεται από καθετί αισιόδοξο, ρομαντικό και τρυφερό, σπίθες φωτός, μικρές και άναρχες από τη γέννα τους, είναι αρκετές για να προκαλέσουν την έκπληξη εντός του, ίσως και την ανατροπή της εικόνας του, ταράζοντας, έστω και με δισταγμό στην αρχή, τα μολυσμένα δεντρύλλια της απραγίας του. Ίσως γιατί και πάλι η ζωή, ακόμα και στην πιο άσχημη εκδοχή της, παραμένει όμορφη και ελκυστική, αισιόδοξη και ενθαρρυντική, ζωντανή και πρόθυμη να κάνει την επανάστασή της, να θριαμβεύσει και να νικήσει. >>>
