«Κατά Κυριακήν δε Κυρίου συναχθέντες κλάσατε άρτων και ευχαριστήσατε προεξομολογισάμενοι τα παραπτώματα υμών, όπως καθαρά η θυσία υμών πάς δε έχων την αμφιβολίαν μετά του ετέρου αυτού μη συνελθέτω υμίν, έως ού διαλλαγώσιν, ίνα μη κοινωθή η θυσία υμών, αυτή γαρ έστιν η ρηθείσα υπό του Κυρίου…». (Κλήμεντα Ρώμης. «Διδαχή των δώδεκα Αποστόλων ΧΙV»).
«Η Θεία Ευχαριστία, προεικονίσθηκε μέσα στην Βίβλο και έχει Μεσσιανικές καταβολές, κάτι το οποίο δίδει την δυνατότητα ώστε, η Λατρεία των πιστών να είναι αληθινή, αφού κέντρο της έχει τον ίδιο τον Θεό, είναι ο ίδιος παρών μέσα σε αυτή τη λατρεία των πιστών και οι πιστοί μπορούν να δοξολογούν, να λατρεύουν Αυτόν, να βρίσκονται ενώπιόν Του.
…το πρωτεύον αυτό γεγονός, μέσα στο «Ευχαριστιακό Δείπνο» είναι ένα, η Βασιλεία του Θεού, διά της παρουσίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, η οποία φανερώνεται στους πιστούς.
Επειδή αυτή η λατρεία είναι ζώσα, έχει έναν αληθινό σκοπό και προορισμό, τον «εσχατολογικό χαρακτήρα», ο οποίος για τον άνθρωπο είναι λυτρωτικός, όχι μόνο για την μετά θάνατον ζωή, αλλά και για την επίγεια, αφού μέσα από το Μυστήριο αυτό, λατρεύεται ο Θεός και του παρέχεται η δυνατότητα της αγάπης και της ενότητας μετά του «αδελφού», για μια επικοινωνία συμπόρευσης προς τον δρόμο της Βασιλείας του Θεού.
Η λατρεία αυτή, έχει κέντρο της τον Χριστό (τη Θυσία του) και από αυτή την πορεία του Χριστού, ο πιστός διδάσκεται (από το Ευαγγέλιο), μορφώνεται και καλείται να γίνει «χριστομίμητος», όπως ο Χριστός «υπήκουσε» στην «Οικονομία» την οποία έκανε ο Θεός για να σώσει τον άνθρωπο, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να ενταχθεί σε αυτό το πνεύμα της «Οικονομίας» του Θεού και μέσω της «Συνάθροισης επί το αυτώ», να πετύχει τον σκοπό της ζωής του. Μέσα στην λατρεία, ο άνθρωπος δίδει το «Είναι» του ολοκληρωτικά, (ψυχή και σώματι) και αγιάζεται, μεταμορφώνεται, γίνεται ο άνθρωπος του Θεού». (πρωτ. Α. Κ.)
