Υπέροχο το ποίημα της σελίδας 47 του βιβλίου, γεμάτο συναισθήματα και νοσταλγία, μα και απέραντη αγάπη.«Άφησε τα κλειδιά στο τραπέζιβγες από τον βυθό της σκέψης σουκόψε εισιτήριοκαι φύγε γρήγορα να προλάβειςνα μαζέψεις τ’ αστέριαπριν πέσουν στη γη»Στο δεύτερο κεφάλαιο της συλλογής, τα ποιήματα είναι λίγο μεγαλύτερα σε έκταση και παραπέμπουν σε στιγμές του παρελθόντος που έζησε ο ποιητής και που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη του για συγκεκριμένους λόγους, τους οποίους και αποκαλύπτει. >>>
Έναν χρόνο μετά την τελευταία ποιητική του συλλογή, Σκάλα μνήμης, ο Αντώνης Ζαΐρης επανέρχεται ποιητικά με ένα βιβλίο που σφραγίζεται, έντονα και καταλυτικά, από την αποφθεγματικότητα και τη συντομία, όχι μόνο ως τρόπο, αλλά και ως κανόνα και αρχή της γραφής. Γιατί αυτό που έχει ιδιαίτερη αξία και σημασία εδώ είναι να αναδειχθεί η σιγουριά και η βεβαιότητα της επιλογής αυτής που συνιστά, ουσιαστικά, και την ποιητική του καλλιτέχνη, τον τρόπο με τον οποίο αυτός αντιλαμβάνεται τον λόγο, όταν πρόκειται να τον διοχετεύσει μέσα στο καλούπι που ονομάζεται ποίημα. >>>
