«Όχι, δεν νιώθω κλειστοφοβία, δεν αισθάνομαι παγιδευμένη στο τούνελ χωρίς έξοδο. Νιώθω απόλυτη ηρεμία, η βεβαιότητα της μη εξόδου με τροφοδοτεί με δύναμη ν’ ανακαλύψω τις διαδρομές ξανά, ν’ αποτινάξω τον ομοιογενή χαρακτήρα τους, να τους δώσω εγώ οντότητα, φύση, αισθητική και στο τέλος όχι την προσμονή της εξόδου, αλλά τη μαγεία του πάντα έγκλειστου εαυτού μας. Γιατί ο Μπέκετ αυτό μου λέει. Πως τον εγκλεισμό σε νόρμες, συμβατικότητες, εξευτελισμούς, υποχωρήσεις, τον κουβαλάμε μέσα μας. Εκεί είναι το τούνελ. Κι αν θες, μείνε μέσα του. Αν δεν θες, γκρέμισέ το»
Λένε ότι τα γραπτά είναι ένας καθρέφτης του συγγραφέα. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως είναι μάλλον ανεδαφικό να περιμένει ο αναγνώστης από έναν ρηχό άνθρωπο να συγγράψει ένα βαθυστόχαστο πόνημα. Ή από έναν όχι ιδιαίτερα ευφυή συγγραφέα να πλάσει πολυμήχανους χαρακτήρες. Αυτό είναι το δεδομένο. Πάμε τώρα στο ερώτημα: τι μπορεί να περιμένει κάποιος από τον Τέταρτο Τοίχο της Έλενας Χουσνή; Η ίδια δηλώνει ότι μετοίκησε στη Σάμο επειδή αγάπησε. >>>
