Η χρονιά της πλημμύρας. Δεύτερο μέρος της δυστοπικής τριλογίας “Το τέλος του κόσμου“, στην οποία βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που κάποτε ήταν σχεδόν πανομοιότυπος με τον δικό μας, τώρα όμως μια καταστροφή έχει συντελεστεί (η πλημμύρα που αναφέρεται στον τίτλο) και τα πάντα έχουν αλλάξει, κυρίως όσον αφορά την κοινωνική δομή και την πανίδα. Η πλοκή εξελίσσεται το ίδιο χρονικό διάστημα με του πρώτου βιβλίου αλλά η ιστορία περιγράφεται μέσα από τα μάτια δύο άλλων πρωταγωνιστών: της Ρεν και της Τόμπι. >>>
Η ίδια η Atwood επέμενε ότι δεν έγραψε επιστημονική φαντασία, γιατί το σενάριό της, μια πανδημία που αφανίζει ολόκληρους πληθυσμούς, μπορεί να συμβεί, είναι αρκετά κοντά στην σημερινή πραγματικότητα. Και σε αυτό διαφωνούσε η Ursula Le Guin, η οποία, παρόλο που σεβόταν την επιθυμία της συγγραφέως να αποστασιοποιηθεί από το ‘‘λογοτεχνικό γκέτο’’, επισήμανε ότι, όταν κάτι αντικρίζεται εκτός του σωστού πλαισίου, αναγκαστικά αποσυντονίζει και τη λογοτεχνική κριτική. >>>
Για του λόγου το αληθές, μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά σε μερικές από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες. H "Χρονιά της Πλημμύρας’’ (εκδ. Ψυχογιός) της Μάργκαρετ Άτγουντ μας μεταφέρει σε ένα απροσδιόριστο χρονικό μέλλον, το Έτος 25 μιας μελλοντικής Γης, όπου το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας έχει αφανιστεί. Η Άνυδρη Πλημμύρα, όπως ονομάστηκε, ήταν μια άγνωστης προέλευσης φονική επιδημία, που μόνο οι Κηπουροί, μια παραθρησκευτική σέκτα με οικολογικές ανησυχίες είχε προβλέψει. >>>
